Անգլերեն «yell» և «shout» բառերը երկուսն էլ նշանակում են բարձրաձայն խոսել, բայց դրանց միջև կան նրբերանգային տարբերություններ: «Yell»–ը սովորաբար օգտագործվում է, երբ մարդը բարձրաձայն է խոսում, որպեսզի ինչ-որ մեկին լսելի լինի, կամ զայրույթից, վախից կամ ցավից: Այն ավելի էմոցիոնալ է, քան «shout»–ը: «Shout», իր հերթին, ավելի ընդհանուր բառ է, որը կարող է օգտագործվել ինչպես էմոցիոնալ, այնպես էլ անէմոցիոնալ իրավիճակներում, օրինակ՝ բարձրաձայն կանչելու համար:

Եկեք նայենք մի քանի օրինակների`

• He yelled at his friend because he was angry. (Նա բղավեց իր ընկերոջ վրա, որովհետև զայրացած էր:) Այս դեպքում «yell»–ը ցույց է տալիս զայրույթը:

• She shouted for help when she saw the accident. (Նա օգնության կանչեց, երբ տեսավ պատահարը:) Այստեղ «shout»–ը անհապաղ օգնության կանչ է:

• The coach shouted instructions to the players. (Մարզիչը բարձրաձայն հրահանգներ տվեց խաղացողներին:) Այս դեպքում «shout»–ը անհրաժեշտ էր լսելի լինելու համար:

• The little girl yelled with delight when she saw the puppy. (Փոքրիկ աղջիկը ուրախությունից բղավեց, երբ տեսավ ողջախոհը:) Այստեղ «yell»–ը ցույց է տալիս ուրախության էմոցիան:

Միգուցե մի քանի այլ օրինակներ անհրաժեշտ լինեն ավելի լավ հասկանալու համար: Հիշեք, որ լեզվի բնական լուծումները կարող են փոխվել կոնտեքստից կախված:

Happy learning!