ពាក្យ “yell” និង “shout” ក្នុងភាសាអង់គ្លេស ទាំងពីរសុទ្ធតែមានន័យថា ស្រែក ឬ ស្រែកឮៗ ប៉ុន្តែមានភាពខុសគ្នាបន្តិចបន្តួច។ ជាទូទៅ “yell” ត្រូវបានប្រើនៅពេលដែលអ្នកស្រែកដោយសារតែអារម្មណ៍ខ្លាំង ដូចជា កំហឹង ភ័យខ្លាច ឬ រំភើប។ ចំណែក “shout” អាចប្រើបានទូលំទូលាយជាង អាចស្រែកដោយសារអារម្មណ៍ផ្សេងៗ ឬ គ្រាន់តែចង់ឲ្យអ្នកដទៃឮច្បាស់។

ឧទាហរណ៍៖

• Yell: He yelled at his brother because he broke his toy. (គាត់បានស្រែកដាក់បងប្រុសរបស់គាត់ព្រោះបងប្រុសគាត់បានបំបែករបស់របស់គាត់)។ នៅទីនេះ គាត់ស្រែកដោយសារតែកំហឹង។

• Shout: She shouted across the field to her friend. (នាងបានស្រែកឆ្លងកាត់ទីលានទៅមិត្តរបស់នាង)។ នៅទីនេះ នាងស្រែកដើម្បីឲ្យមិត្តរបស់នាងឮ។

• Yell: The girl yelled with excitement when she saw her favorite singer. (ក្មេងស្រីនោះបានស្រែកដោយការរំភើបនៅពេលដែលនាងបានឃើញតារាចម្រៀងដែលនាងចូលចិត្ត)។ ការស្រែកនេះបង្ហាញពីអារម្មណ៍រំភើប។

• Shout: The teacher shouted, "Quiet, please!" (គ្រូបានស្រែកថា “ស្ងាត់សិន!”)។ នេះជាការស្រែកដើម្បីបញ្ជា មិនមែនបង្ហាញអារម្មណ៍ខ្លាំងនោះទេ។

Happy learning!