Perkataan "zero" dan "none" dalam Bahasa Inggeris sering mengelirukan pelajar. Walaupun kedua-duanya boleh bermaksud "tiada," penggunaan mereka berbeza. "Zero" merujuk kepada nombor sifar, manakala "none" merujuk kepada ketiadaan sesuatu perkara atau kuantiti. "Zero" digunakan dalam konteks nombor dan pengiraan, sementara "none" digunakan dalam konteks jawapan kepada soalan atau penerangan tentang ketiadaan sesuatu.

Contohnya:

• "There are zero apples in the basket." (Tiada sebiji epal pun di dalam bakul.) Di sini, "zero" menunjukkan jumlah epal yang tepat iaitu sifar.

• "I have none of your money." (Saya tidak ada wang awak langsung.) Di sini, "none" menunjukkan ketiadaan wang. Kita tidak tahu jumlah wang yang terlibat, hanya bahawa ia tiada langsung.

Satu lagi perbezaan ialah penggunaan "zero" biasanya bersama dengan kata nama yang boleh dikira (countable nouns) manakala "none" boleh digunakan dengan kata nama yang boleh dikira dan tak boleh dikira (uncountable nouns).

Contohnya:

• "There are zero mistakes in your assignment." (Tiada kesilapan dalam tugasan awak.) - Kata nama boleh dikira (mistakes)

• "There is none left." (Tiada yang tinggal.) - Kata nama tak boleh dikira (sesuatu yang tidak dinyatakan).

• "None of the students understood the question." (Tiada seorang pun daripada pelajar yang faham soalan itu.) - Kata nama boleh dikira (students)

Untuk lebih memahami perbezaan ini, cuba perhatikan konteks ayat. Adakah ayat itu bercakap tentang jumlah yang tepat (zero)? Atau adakah ia menyatakan ketiadaan sesuatu perkara (none)?

Happy learning!